«Να προχωρήσουμε στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων»

«Να προχωρήσουμε στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων»

«Να προχωρήσουμε στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων»

«Να προχωρήσουμε στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων» παρακινεί ο βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης, Γιάννης Αμανατίδης «προσωπικά και δημόσια», όπως είναι και ο τίτλος του άρθρου του, που δημοσιεύει, σήμερα, η «Εφημερίδα των Συντακτών».

«Όλα όσα έχουμε κάνει ως παγκόσμια κοινότητα, όσα έχουμε "χτίσει" ως ανθρωπότητα, αποδεικνύονται ανίσχυρα, δεν μας προστατεύουν», διαπιστώνει για να θέσει, στη συνέχεια μια σειρά ερωτημάτων, με την ίδια ανθρωποκεντρική, πολιτική, όσο και προσωπική ματιά.

Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο:

Αισθάνομαι ότι δεν είμαι ο μόνος που ξενυχτώ και ότι οι σκέψεις μου είναι κοινές με όλους όσοι ζούμε αυτές τις πρωτόγνωρες στιγμές του «Μένουμε Σπίτι»- , βεβαίως, αν το έχεις.

Στην οικοδομή μας, στη γειτονιά, στην πόλη ή το χωριό, στη χώρα, στην Ευρώπη, στον κόσμο.

Με έναν συνεκτικό ιστό, που τον είχαμε ξεχάσει από χρόνια και πρόσφατα μας τον θύμισε ο covid-19.

Ότι είμαστε άνθρωποι, ότι ζούμε και πεθαίνουμε -τώρα μάλιστα ταυτόχρονα, από την ίδια αιτία, μετά από τον ίδιο εγκλεισμό- και παρακολουθούμε ανήμποροι καθημερινά τα νούμερα των θανάτων, που αθροίζονται στα μακάβρια ανακοινωθέντα.

Και τώρα που καταλάβαμε πόσο μοιάζουμε όλοι, πόσα κοινά μας ενώνουν, τώρα που νιώθουμε την αξία της επικοινωνίας, τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να μην επικοινωνούμε με τους συνανθρώπους μας -παρά μόνο από απόσταση δύο μέτρων και μάλιστα με τον κατάλληλο εξοπλισμό, γάντια και μάσκες-, ίσως για να βιώσουμε ακόμα πιο έντονα την αξία και την έλλειψη του «πλησίον».

Όλα όσα έχουμε κάνει ως παγκόσμια κοινότητα, όσα έχουμε «χτίσει» ως ανθρωπότητα, αποδεικνύονται ανίσχυρα, δεν μας προστατεύουν.

Τι φταίει γι’ αυτό; Ερώτημα κυρίαρχο ελπίζω και πιστεύω. Ποια είναι η απάντηση; Από πού και γιατί προέκυψε ο κορωνοϊός; Ας αφήσουμε τις συνωμοσιολογίες, πρέπει να υπάρξει επιστημονική και λογική απάντηση, όσοι φταίνε πρέπει να πληρώσουν ως εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας.

Αν όμως όλοι μας φταίμε και κάναμε λάθη, πρέπει να τα διορθώσουμε. Να χτίσουμε το «Νέο Κόσμο». Μπορεί ο covid-19 να γίνει ο εμβρυουλκός μιας νέας εποχής;

Υπό προϋποθέσεις, ναι.

Τα παγκόσμια μέτρα είναι πρωτοφανή. Δικαιολογημένα, ναι.

Αλλά απαντούν μόνο στο τώρα, στην ανάγκη για επιβίωση, προσωρινά. Ωστόσο, υπάρχει και η επόμενη μέρα. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι η επανάληψη των προηγούμενων ημερών.

Αφύπνιση-Αλληλεγγύη-Συλλογικότητα

Όλοι σήμερα ομνύουν και υμνούν την ατομική ευθύνη. Σωστά, όμως ας ανοίξουμε τα μάτια και τις καρδιές μας, για να δούμε τη συνολική εικόνα στον κόσμο μας, όχι μόνο στο μικρόκοσμό μας.

Η «διασυνδεσιμότητα» της επικοινωνίας δεν επιτρέπει, πλέον, ατομικές ή εθνικές λύσεις.

Ή θα υπάρξουν παγκόσμιες λύσεις και συνεργασίες με συλλογικότητα και αλληλεγγύη, ή σε αντίθετη περίπτωση, ουσιαστικά, αποφασίζουμε για την αυτοκτονία του είδους μας.

Ο στόχος μας δεν πρέπει να είναι, απλά και μόνο, να επιβιώσουμε, αλλά να ζήσουμε ως άνθρωποι εμείς, οι επόμενες γενιές, οι συνάνθρωποί μας και ό,τι χτίσαμε συλλογικά, ως ανθρωπότητα.

Όλα λοιπόν αυτά που βιώνουμε ως πολίτες και κοινωνίες του «Δυτικού» ή «ανεπτυγμένου» πολιτισμού μας, γεννούν ερωτήματα που αγγίζουν τον πυρήνα των «καθεστηκυιών» τάξεων και εξουσιών, πολιτικών, πολιτισμικών, θρησκευτικών.

Αυτές έχουν περισσότερο φόβο από εμάς. Αυτές πρέπει να απαντήσουν: 

Ποιες αιτίες γεννούν τους θανάτους των ανθρώπων από αυτούς τους ιούς, αλλά και από φτώχεια, πείνα, δίψα, πολέμους;

Γιατί δεν χορηγούν τους απαραίτητους πόρους για να σταματήσει η «γενοκτονία» των ανθρώπων;

Οι άνθρωποι έχουμε απαντήσει, ελπίζω, ο καθένας μας, μέσα του.

Πώς αυτό θα γίνει πράξη, είναι το ζητούμενο. Θέλει χρόνο και οργάνωση. Ωριμάζουμε. Οι νέοι είναι καλύτεροι από εμάς, άλλωστε κάθε γενιά είναι καλύτερη από την προηγούμενη.

Πάντοτε, όποτε ο φόβος και η ελπίδα μάχονταν, νικητής ήταν η ελπίδα. Γιατί η αγάπη για τη ζωή είναι δυνατότερη.

Να προχωρήσουμε στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων.

«Πονάμε βιώνοντας την πρωτόγνωρη ατμόσφαιρα» των συνανθρώπων μας, που πεθαίνουν, ενώ θα μπορούσαν να ζήσουν, αν ήμασταν κι εμείς δίπλα τους.

Ο πόνος όμως, μπορεί και πρέπει να γίνει δράση, προσωπική και συλλογική, ώστε να σταματήσει να υπάρχει ή να απαλύνεται, αφού είμαστε άνθρωποι.

Υ.Γ. Τα παραπάνω είναι σκέψεις με πολιτικές προεκτάσεις, αλλά κυρίως με προσωπικό και συναισθηματικό χαρακτήρα, ικανοποιώντας την προσωπική μου ανάγκη να τις μοιραστώ μαζί σας.

 

Close